Zelf doen

In de nog koude maand mei, stond ik opeens zelf aan de kant van de #rouwende na het #overlijden van mijn vader. Een pijnlijke, niet te vermijden, #ervaring die menselijkerwijs iedereen ooit meemaakt. Door mijn werkzaamheden in de #uitvaartbranche weet ik heel goed wat er mogelijk is en ook wat je als #nabestaande zelf kunt doen. Na een aantal weken begon ik erover te schrijven en merkte aan de reacties van de lezers dat velen veel niet wisten en dit wel graag hadden willen weten. Dit maakte dat ik nog meer hierover ging delen. Hieronder heb ik veel schrijfsels gebundeld. Ik hoop dat als jij voor deze situaties staat, je doet wat goed voelt en wat bij je past. Je hoeft niets, maar weet dat veel wel mag en kan. Het helpt je bij het loslaten van je dierbare en je nieuwe werkelijkheid onder ogen zien. Roepen onderstaande ervaringen van mij vragen bij je op, schroom dan niet om contact met me op te nemen. Ik help je graag.

#Laatsteverzorging Mijn vader zelf verzorgen was één van de eerste dingen waarvan ik wist dat ik dit wilde doen.

Met veel liefde hebben we dit gedaan.

Het was voor mij zo fijn om dit te kunnen doen.

Ik kende het gevoel vanuit mijn werk, waarbij ik destijds regelmatig zei 'Je geeft iemand na zijn ziekbed, of moeilijke lijdensweg, zijn waardigheid als mens weer terug.'

We waste mijn vader, smeerde zijn huid in. Knipten zijn baard en deden zijn eigen aftershave op. Hij kreeg zijn favoriete mooie pak weer aan.

Stap voor stap werd het beeld vertrouwder.

Dit voor hem doen, als liefdevol gebaar voelde goed. De kist Die maakten we zelf. Wie wilde werd erbij betrokken. We schaafde de eerste plannen bij en lieten het echte schaven aan mijn (timmer)man over.

Ik hou van #symboliek, dus bedacht me dat het mooi zou zijn als we takken van onze eigen knotwilgen konden gebruiken als handvaten. Mijn vader had immers zo vaak geholpen met het knotten van onze wilgen. Samen schilden we de wilgentenen. Ze boden ons letterlijk #houvast. We kochten ongebleekt katoen, zochten een biologisch afbreekbare vulling en naaiden met de hand, steek voor steek zijn matrasje en kussen. Onze #liefde werd steek voor steek #verweven. Onze naalden kruisten elkaar bij de laatste steek, we pakten elkaars naald over en hechten af.

Samen zo bezig zijn, ieder op zijn eigen manier, verbindt. Samen lieten we talloze tranen vallen tijdens dit proces. Samen maakten we ons gevoel van liefde en verdriet tastbaar. Aangifte van overlijden

Met grote regelmaat zat ik in de tijd dat ik als uitvaartbegeleidster werkzaam was op diverse gemeentehuizen in onder andere #Meerkerk, #Vianen, #Leerdam, #Molenlanden en #Nieuwegein.

Voor mij was het een van de taken die ik als #uitvaartbegeleidster uit te voeren had. Zonder aangifte krijg je namelijk geen verlof tot begraven of cremeren.

Op een keer zat ik te wachten en besefte me dat mijn vader ooit in het #gemeentehuis van #Lexmond had gestaan. Ik zag het beeld helemaal voor me. Vol trots kwam hij vertellen dat hij vader was geworden van zijn eerste dochter.

Hij gaf mijn naam door aan de #burgerlijkestand, en daarmee was ik ook 'juridisch geboren'. Met zijn #handtekening op mijn #geboorteakte bevestigde hij dat hij mijn vader was.

Op dat moment wist ik, dat ik ooit zelf op het gemeentehuis aangifte zou gaan doen.

Niet van de geboorte van mijn kinderen, dat deed ook hun vader.

Voor mij zou de cirkel rond zijn als ik #aangifte kon doen van het #overlijden van mijn vader.

Hij erkende mijn geboorte.

Ik erkende zijn overlijden.

De cirkel is rond.

Hoe pijnlijk deze aangifte ook is, ik ben blij dat ik zelf de #aktevanoverlijden aangevraagd heb. Ook dit is een stapje in mijn #rouwverwerkingsproces. Tijdelijke Grafmarkering Een naamloos graf, dat is niet wat je wilt.

Jouw #dierbare heeft een naam en een verhaal bij zich.

Hij of zij is je zo dierbaar en mag niet #naamloos op de #begraafplaats liggen.

Na het sluiten van het graf duurt het namelijk nog minimaal een half jaar voor er een steen geplaatst mag worden op het #graf.

Een van de manieren hoe je een graf tot die tijd herkenbaar kunt maken is door het plaatsen van een houten #gedenkteken met de naam van jouw geliefde erop.

Onlangs maakte ik voor mijn vaders graf een #grafmarkering. Ik koos niet voor een boomschijf, maar voor een stuk Douglas hout. Een stuk van de plank met boomschors waarvan we ook de kist gemaakt hebben. Weer iets dat het voor mij kloppend maakt.

Zijn #naam, overgenomen in zijn eigen #handschrift, brandde ik op de plank.

Bij zijn graf droeg ik een gedicht voor over zijn naam en plaatste daarna de Douglasplank aan zijn voeten.

Bij zijn geboorte kreeg hij zijn naam van zijn ouders. Na zijn overlijden kreeg hij zijn naam mee, die zichtbaar mag blijven voor een ieder die zijn graf bezoekt.