Niemand verdient een naamloos graf.
Gaston was eenzaam.
De laatste jaren woonde hij in een instelling voor beschermd wonen. Familie en vrienden had hij niet en na zijn overlijden waren er geen nabestaanden die zijn uitvaart regelden. De gemeente Rijswijk werd opdrachtgever voor de uitvaart die Van Buuren Uitvaart vol bevlogenheid op zich nam.
Vier begeleiders van de woongroep staken bij het graf rozen namens henzelf en de medebewoners in de Bloemenband die ter beschikking werd gesteld door Jantine Kraaijeveld. Ze spraken nog een laatste woord aan zijn graf en de wethouder van Rijswijk nam afscheid van hem namens de Rijswijkse inwoners.
Nancy van Buuren vertelde mij dit verhaal. Het greep mij aan. Vanuit mijn hart reageerde ik en zei tegen Nancy; 'Ik maak een grafmonument voor hem'.
Niemand verdient een naamloos graf!
Ik zocht en vond symboliek in een groot en robuust houtblok van een naaldboom, dat de vorm van een hart heeft. Hout draagt symboliek met zich mee. Het is een natuurlijk en vergankelijk product, net als het menselijk leven vergankelijk is.
De bovenzijde schuurde ik glad, en wenste dat zijn leven wat gladder was verlopen voor hem. Ik brandde zijn naam erin.
De twee zijden liet in ruw, net als zijn leven vele ruwe kanten had gekend.
De schors liet ik aan de achterzijde zitten, als bescherming tegen de kou en het wereldse geweld. Het toont geborgenheid.
Aan de onderzijde bevestigde ik kleine keitjes, als handen die hem dragen. De handen van de mensen die bij zijn leven betrokken waren, en ook nu van hen die begaan zijn met zijn eenzaam geleefde leven.
Eenzaam, maar niet alleen.
Rust maar Gaston.
Hozzászólások