Op Valentijnsdag, 14 februari 2024, staan de deuren van Rouwhout open voor nabestaanden. Juist omdat deze dag zo moeilijk voor hen kan zijn.
Deze dag kan er op diverse (creatieve) manieren aan de liefde, die ook na een overlijden nog steeds ervaren wordt., uiting geven worden.
Het AD, interviewde mij onder andere hier over
Astrid van der Ham maakt van hout herinneringsobjecten voor overledenen.
Met een stuk hout geeft Astrid ‘mensen een plek waar ze stil kunnen staan bij hun verdriet’
Valentijnsdag is dé dag om je schat nog eens extra de liefde te verklaren. Wat als dat niet meer kan, omdat diegene er niet meer is? Astrid begrijpt de pijn die deze dag kan brengen. Als maker van unieke herinneringen op hout biedt ze een uitlaatklep voor verdriet en liefde. ,,Tranen zijn er niet als je niet van iemand gehouden hebt.”
Annelieke Haubrich 13-02-24, 09:30
,,Valentijnsdag is natuurlijk hartstikke commercieel.’’ Astrid van der Ham (53) steekt meteen van wal. ,,Maar voor mensen die iemand verloren hebben, is het vaak een confronterende dag.’’ Ze heeft wel een idee waarom dat zo is. ,,Stel dat een vriendin over iets vertelt waarvan je nog nooit hebt gehoord. Ineens is dat ‘iets’ overal. Nieuw is het niet. Het was er altijd al, maar opeens heeft het je aandacht. Zo is het ook rond Valentijnsdag”, zegt ze.
In de weken voor Valentijnsdag zie je niks anders dan liefde om je heen, zegt zij. Dat kan best pijnlijk zijn. ,,Of je die dag vroeger nou vierde of niet, maakt niet uit. Je kunt de liefde die je ook nog steeds voelt, niet meer uiten zoals je gewend was. Je kunt het niet meer tegen diegene zeggen, dus zul je andere vormen moeten vinden om dat te uiten.” Vanuit die gedachte besloot Astrid de deuren van haar werkplaats in Groot-Ammers te openen op Valentijnsdag.
Cirkel van het leven
Voor mensen die iemand verloren hebben, maakt Astrid met Rouwhout unieke herinneringen op hout. Vaak zijn dat persoonlijke teksten of een vingerafdruk die in het hout worden gebrand. Ook werkt ze graag met de scheuren die er soms in zitten. ,,Voor mij staan die symbool voor de cirkel van het leven, die niet meer rond is na een overlijden.”
Die scheuren vult ze soms op met epoxy. Ooit mengde ze dat met onder meer zand van een strand waar de overledene graag kwam. De ideeën vormen zich telkens weer tijdens de gesprekken met nabestaanden. ,,Dat stukje hout geeft mensen een plek waar ze stil kunnen staan bij hun verdriet, maar ook bij hun mooie herinneringen.’’
Ze begeleidt ook nabestaanden om zelf zo’n tastbare herinnering maken. Rouwarbeid noemt ze dat. ,,Als je creatief bezig bent, dan ben je niet met je hoofd bezig, maar met je hart. Dan kom je bij het voelen en dat helpt.‘’
Je komt gelijk uit bij de essentie van het bestaan en daar hou ik van. Niet van prietpraat
Astrid van der Ham
Dat veel mensen waarde hechten aan zo’n tastbare herinnering, merkte ze al in haar tijd als uitvaartbegeleidster. Jarenlang maakte ze de verliezen van anderen van dichtbij mee. Ze omschrijft die periode als ‘enorm waardevol en intens’. ,,Natuurlijk word je geconfronteerd met de dood en met verdriet, maar er is ook zo veel liefde. En het is hét moment om herinneringen op te halen. In de week van zo’n uitvaart praat je niet over koetjes en kalfjes. Je komt gelijk uit bij de essentie van het bestaan en daar hou ik van. Niet van prietpraat.” ‘Ik ben niet bang voor je tranen’
Vanwege gezondheidsreden moest ze volledig stoppen met dat werk. Toch liet anderen helpen in hun rouwproces haar niet los. Dus besloot ze creatief bezig zijn te combineren met iets betekenen voor een ander. Nu is Astrid er maanden, of zelfs jaren, na het overlijden van een dierbare voor de nabestaanden.
Met deze dag zeg ik eigenlijk: kom maar op, ik ben niet bang voor je tranen
Woensdag, op Valentijnsdag, kunnen zij bij haar thuis in Groot-Ammers terecht om ‘creatieve dingen te doen, kennis te maken met haar werk en te praten’. ,,Omdat ik me zo goed voor kan stellen dat je het gevoel hebt dat je na verloop van tijd niet meer begrepen wordt. Dat vrienden en familie denken: ga nu maar door met je leven. Er wordt niet meer gepraat over degene die er niet meer is. Vaak is dat omdat mensen bang zijn om het verdriet van een ander op te rakelen, maar misschien wordt een nabestaande er wel heel blij van om de naam van hun dierbare weer een keer te noemen. Met deze dag zeg ik eigenlijk: kom maar op, ik ben niet bang voor je tranen. Die zijn net zo welkom als jij. Laat ze maar lekkerstromen, dat lucht op"
