De één vliegt weg, de ander vliegt uit.
En ik sta (er bij) stil.
Vorige week vloog de jongste dochter weg. Ze is een maand op vakantie.
De oudste dochter vloog uit.
Een nieuw hoofdstuk in haar leven is begonnen. Ze is op zichzelf gaan wonen.
Ze heeft een huis dat ze vanaf vorige week haar thuis mag noemen.
En wij, als ouders, hebben opeens een leeg huis (voor een maandje, maar toch).
Het is wennen, het is stil.
Dat besef dringt zich aan me op zodra ik mijn ogen open doe. ‘Wie van de kinderen is er thuis?’ is de gedachte die al jaren iedere ochtend door me heen gaat, Met nu elke keer de gedachte ‘niemand’.
Toen onze zoon een paar jaar geleden op zichzelf ging wonen, was ik daar nog niet helemaal op voorbereid. Het ging snel, binnen de eerste aankondiging; ‘We gaan kijken naar een woning’ en het daadwerkelijke vertrek zat niet zo’n lange tijd.
Ik wist niet wat me overkwam.
Hele dagen stroomde de tranen over mijn wangen.
‘Ben je dan niet blij voor ze?’ vroeg iemand aan wie ik het vertelde. Natuurlijk was ik blij voor ze! Ik was kennelijk zelf alleen nog niet aan het loslaten van mijn kind toe.
Inmiddels ben ik eraan gewend, en zie ik hoe leuk het is als je kind zijn eigen weg in het leven onderzoekt en zijn eigen paden bewandeld.
Ik heb hem niet losgelaten.
Ik mag hem anders vasthouden.
En nu…..nu is het stil.
Mijn eigen weg ga ik weer (onder-)zoeken, ik mag weer even voelen wie ik ben als ik mijn moederlijke gevoelens niet kwijt kan zoals ik gewend was.
Het is oké.
Ik maakte iets tastbaars voor onze uitvliegende dochter, om dit life event te markeren. Een naambordje, in de vorm van een huisje. Terwijl ik haar naam brandde, was ik me heel bewust van haar naam. Haar voornaam, die wij bij haar geboorte uitkozen, haar achternaam waarmee ze altijd met ons verbonden zal zijn.
Bij haar geboorte wisten we van dit moment van uitvliegen.
Nu is het zover. Vlieg lieve dochter,
vlieg je eigen weg, en vlieg zo gaande nog eens terug naar je ouderlijke nest.
Afgelopen zaterdag zijn mijn man en ik uit eten geweest.
Dit was voor mij ook een manier om deze overgang te markeren.
We zijn (voor even) weer daar waar we begonnen; Samen.
Waarom ik dit nu schrijf?
Er zijn paralellen in dit verhaal met rouwen na een overlijden. Ook dan moet je wennen aan de nieuwe situatie, en zal je nog regelmatig ‘foutjes’ maken door bijvoorbeeld 2 koppen koffie te zetten in plaats van 1 voor jezelf. Je zult je boos kunnen voelen, verdrietig, wanhopig en willen ontkennen dat het waar is dat jouw dierbare is overleden. Al die gevoelens zijn normaal en mogen er zijn. Je gaat, vroeg of laat, jezelf weer terugvinden. Je vormen naar je nieuwe omstandigheden. Ja, je kunt er niet omheen, je zult je leven opnieuw vorm moeten geven (ik gebruik het woord moeten niet graag, maar in deze heb je geen keus, en moet je dus).
Stilstaan bij overgangssituaties en dus ook bij een afscheid helpen je. Je kijkt terug op wat was, je erkent dat dit afscheid pijn doet én je erkent dat jij doorleeft. Deze gevoelens mag je doorleven, iedere keer weer. Niet wegstoppen en wegkijken van je pijn, angst, verdriet. Laat het maar komen, door je heen stromen, dat is de enige manier. Langzaamaan ga je voelen waar je weer open voor staat, waar je weer zin in hebt en wat jouw leven nog waardevol maakt. Zingeving is voor iedereen belangrijk, hoe divers we dat ook in kunnen vullen. Volg dus je eigen gevoelens en behoeften hierin.
Het kan je helpen om een overgangsfase zichtbaar en tastbaar te maken, net als ik deed met het naambordje van onze dochter.
Iets te doen met je handen, geeft het hoofd vaak even rust.
Vanuit je gevoel creëren brengt je dichtbij jezelf.
Iets tastbaars hebben waarbij je je overleden dierbare kunt herdenken brengt momenten van bezinning en herinnering en dat kan je troost geven en helpen om weer verder te gaan.
Wil je hier meer over weten?
Stuur me dan gerust een berichtje of bel me, met alle liefde vertel ik je meer en kijken we samen hoe Rouwarbeid aan kan sluiten bij jou.
Wil je alvast meer lezen over Rouwarbeid bij Rouwhout?
Klik dan even op deze link: www.rouwhout.nl/rouwarbeid
Comments