15 jaar na de dood van haar zoon, is de verbinding met zijn vrienden er nog steeds.

Ik open mijn mailbox en zie een bericht van Petra, met de vraag of ik met haar mee wil denken over een herdenkings-product. Ik mail haar direct terug en al snel hebben we een afspraak gemaakt. We spreken af in mijn werkkamer en ontvangstruimte in Groot-Ammers. Tijdens haar bezoek vertelt Petra het verhaal over het overlijden van haar zoon en welke impact dat ook op zijn vrienden heeft gemaakt. Sinds zijn overlijden nodigt ze ieder jaar de vriendengroep uit voor een BBQ, waarbij iedereen altijd trouw aanwezig is.

Inmiddels zijn twee van de vrienden getrouwd en werd Petra uitgenodigd op de bruiloften. ‘Zo bijzonder dat ik daarbij aanwezig mag zijn en tegelijkertijd zo pijnlijk. Niet ik, maar Walter had hier moeten zijn op deze bruiloft.’ vertelt ze geroerd. De verbintenis houden ze allen in stand. Petra, door de jaarlijkse BBQ’s en de vrienden door haar te betrekken bij de hoogtepunten in hun levens. ‘Zo is de vriendengroep inmiddels zelfs al uitgegroeid met een paar kleintje kindertjes, waar ik ook een geboortekaartje voor kreeg en uiteraard op kraamvisite ging.’

Nu, 15 jaar na het overlijden van haar zoon Walter, wil ze iets speciaals doen voor zijn vrienden. Ze wil iets laten maken wat aan Walter doet denken en daarvoor benaderde ze mij. Via mijn Social Media kanalen heeft ze al vaker tastbare herinneringsitems van Rouwhout voorbij zien komen. Ze heeft een mooie foto uitgezocht die ze erbij wil geven en is nog zoekende naar haar persoonlijke woorden. Na haar verhaal gehoord te hebben zoek ik wat producten op die ik haar kan laten zien. Haar oog valt direct op de stevige houtschijven waar een foto en een kaars in geplaatst kunnen worden. De invulling, daar komt ze alleen nog niet helemaal uit. Ik merk op dat ik het zo bijzonder vind dat de verbinding van de vrienden voort is gezet met haar. Ik vraag haar wat ze vindt van een lemniscaat en zoek er een voorbeeld van op. 'Dit symbool staat voor oneindigheid.' vertel ik. Zo voelt het ook. De vriendschap tussen de jongens is fysiek niet meer mogelijk en heeft daardoor een andere, oneindige, vorm aangenomen. 

De metaforische verbinding spreekt Petra aan. Ik vraag hoe ze het vindt als we in de ene lus de naam van Walter branden en in de andere lus de naam van de vrienden. Dat is een mooie gedachte vindt Petra. Ze weet dat ik ook handschriften over kan nemen en zegt dat ze de naam van Walter nog in zijn eigen handschrift heeft. ‘Kan dat, in die lus van het lemniscaat?’ ‘Met wat knip en plakwerk kan ik die naam wel rond buigen zodat hij in de ronding past’, is mijn reactie. Het lemniscaat mag de verbondenheid én de uniciteit van de vriendschappen weergeven. Ik stel voor om ieder lemniscaat net iets anders vorm te geven. Als symbool voor de unieke verbinding die Walter met ieder van zijn vrienden had. Wel krijgt iedere vriend hetzelfde teken, om zo weer de eenheid in de groep weer te geven. Ook de plaats van dit passende symbool mag op ieder herinnerings-item net iets anders. Dit mag staan voor de verbondenheid die bij iedere vriendschap zijn eigen karakter had. Petra vindt ook dit een mooie gedachte en geeft mij de vrije hand hierin. Zes maal hetzelfde herdenkings-product, zes maal subtiele symbolische uitingen. Op de sterfdag van Walter heeft één van de vrienden zijn gedenkschijf al in ontvangst mogen nemen. ‘Hij vond het erg mooi en het krijgt een mooi plekje’ schreef Petra me die avond.